Në gusht të vitit 1991, kur anija Vlora prekte brigjet italiane të Adriatikut, artisti Federico Bressani nuk kishte lindur ende. Ishte periudha historike kur italianët zbuluan “albanezët”, term që shumë shpejt u adoptua për të treguar jo thjeshtë origjinën e bashkëkombasëve tanë që të detyuruar nga kushtet historike u lëshuan drejt Europës, por u përdor shpesh edhe i ngarkuar me një konotacion negativ për të treguar me gisht çfarëdo sjelljeje të pahijshme, të dhunshme apo joqytetare.

Si një ngjarje e papërjetuar në vetë të parë dhe e panjohur mirë, përveçse mes kronikave dhe gazetave të kohës, të tejmbushura me imazhin e anijes në derdhje, vetë Bressani rrëfen në një intervistë për albanianews.it se kureshtja dhe nevoja për ta analizuar atë ngarje historike, ka qenë shtysa për krijimin e kësaj pune artistike.

Kjo vepër vjen në një moment historik delikat për Europën, e në veçanti për Italinë, që vitet e fundit ka zgjedhur politikën e mbylljes së kufijve pa kushte kundrejt emigrantëve, duke zgjedhur në një farë mënyre të mos e zgjasë dorën për të ndihmuar.

Historia rrëfehet në rreth 70 ilustrime që nisin me imazhin e një pulbardhe që fluturon e lirë në qiellin e Brindizit, më datë 8 gusht 1991, përpara dyndjes shqiptare dhe përfundon me imazhin e një dore që po fundoset në det, me shpresën për të gjetur shpëtim.

Fraza që vulos këtë skicë të fundit, “citon” edhe fundin e poezisë lirike të njerit prej poetëve më të mëdhenj italianë të të gjitha kohërave, Giacomo Leopardi, i njohur gjithashtu për thellësinë e mendimit filozofik lidhur me ekzistencën dhe gjendjen e qenies njerëzore, që në më të famshmen poezi të tij, “Pafundësia” përmbyll:

“Così il mio pensiero
sprofonda in quest’immensità:
ed è dolce naufragare in questo mare”.

“Kështu mes kësaj
Pafundësie mbytet mendimi im:
E zhytja më duket e ëmbël në këtë det”.

Mbyllja e Bressanit, qëllimisht e kundërt me Leopardin e mohuese në krahasim me të, nuk lë hapësirë për të fantazuar për një lundrim të ëmbël e shpresëdhënës për të ardhmen. Ajo është një ulërimë e mbytur e shancit që njerëzimi ka humbur për të qenë i njerëzishëm.

“Il naufragar non e’ dolce in nessun mare”

“Zhytja nuk është e ëmbël në asnjë det”.

Arti në Itali vazhdon njëherësh, të kënaqë dimensionin estetik dhe të përmbushë misionin e tij të ftesës për të reflektuar, për të lexuar të tashmen përmes së kaluarës që e ardhmja të jetë më humane. Jo pa qëllim, kjo punë e tij është pasqyruar edhe në revistën elektronike “Stormi.info”, hapësirë që siç vetëdeklarohet në faqe, ndjek filozofinë e angazhimit qytetar.